Eindelijk weer een berichtje van ons

Eenmaal in Hanoi aangekomen werden we belaagd door brommers en straatverkopers. Als een malle gingen we met onze backpacks op zoek naar de uitgekozen slaapplaats uit de Lonely Planet. Na vijf trappen omhoog te zijn gelopen, waren we eindelijk van onze backpacks verlost. Nu werden we nog maar door 50% (ipv 80%) van de mensen belaagd iets te kopen of ergens te slapen.
De volgende dag hebben we de stad een beetje verkend en is Nadine geslaagd voor sportschoenen, die ze al een tijdje wilde hebben. Het oog viel op de mooie rood/roze Nike Free Runs! We konden niet geloven dat ze echt waren voor de slechts €15. Toch konden we geen verschil ontdekken met de, toch wel een stuk duurdere, Nike's van Tonny. Zal hem wel in de transport kosten zitten, aangezien in beide schoenen 'made in Vietnam' stond.

Even later kwamen we Edward en Mariko tegen. Dit gebeurde op een moment dat en Nadine en Edward als lange blonde celeberties op de foto moesten met de locale bevolking. En we kunnen zeggen dat dit geen unicum was. Na de fotosessie besloten we met z'n vieren een paar biertjes te drinken op de straat. Zo als de lokale bevolking eet en drinkt op plastic kinderstoeltjes direct naast de weg waar honderden scooters voorbij sjezen. Dat we iets minder luxe zaten had zo z'n charme en voor het geld hoefden we het ook niet te laten, een biertje koste slecht 40 cent. In de avond zijn we naar de beruchte puppitshow geweest. Vol verbazing keken we hoe de verschillende poppen onder begeleiding van een klein orkest werden aangestuurd tijdens de voorstelling. Dit gebeurde ook nog eens allemaal in het water. Het was weer eens wat anders en een stuk aantrekkelijker dan een voorstelling van Jan Klaasen, een echte aanrader!

De volgende dag zijn we weer met z'n tweeën op pad gegaan en hebben we lopend Hanoi verkend. Zo hebben we het Ho Chi Minh museum aangedaan. Leuk museum met historie over de voormalige grote leider van Noord-Viet Nam onder wiens leiding Zuid-Viet Nam weer werd terugveroverd van de Amerikanen. Een held in heel Vietnam, waar iedereen hier nog trots over praat en zingt. De stad Saigon in het zuiden is toen ook van naam veranderd naar Ho Chi Minhstad. Het frappante van het museum was de discriminatie bij de ingang. Wij als buitenlandse toeristen moesten namelijk een ticket kopen waar de Vietnamezen gewoon konden doorlopen zonder te betalen.
Eenmaal uit het museum gekomen werden we aangesproken door Vietnamese man. Na even praten kwam de aap uit de mouw, hij wilde ons door de stad rondrijden. Omdat vooral Tonny dit al een tijdje wilde werd de onderhandeling gestart. Na van VND 200.000 naar VND 100.000 te zijn gezakt hadden we een akkoord bereikt. We liepen mee naar met fiets en werden naar een aantal mooie verborgen plekjes gefietst. Zo zagen we wrakstukken van een Amerikaans b52 bommenwerper en zagen we luchtafweergeschut waarmee Amerikaanse vliegtuigen naar de grond zijn gehaald. Er stond bij ieder wapen een trots stukje wanneer welk type vliegtuig uit de lucht is geschoten. Omdat Nadine het zo leuk vond zijn we daar ook nog naar het militair oorlogsmuseum geweest. We waren zo stoer om hier stiekem zonder te betalen naar binnen te gaan.
In de avond hebben we de leerzame dag afgesloten met een gezellig etentje met Nadine's oud-klasgenoot Tim, zijn vriendin Kirby, Edward en Marieko.

De volgende dag zijn we met de bus naar Halong Bay gegaan. We hadden al gehoord dat het hier heel erg toeristisch was, maar toch hadden we er erg veel zin in omdat dit ons eerste strand zou gaan worden. Na 3 uur in de bus te hebben gezeten kwamen we aan in Ha Long city. En vanaf daar was het uitzicht al mooi. We vervolgde onze toch per boot met 20 anderen. Allereerst meerde we aan bij de eerste toeristische attractie, de tot disco omgetoverde grot. Ondanks dat de lampen in de grot voor een bijzonder gezicht zorgde, hadden ze hem voor ons niet hoeven omtoveren.
De tweede keer dat we aanmeerde was het tijd voor het spectaculaire kanovaren. We mochten dit keer 25 hele minuten kanoën. Ondanks het jammerlijke feit dat we moesten haasten probeerde we te genieten van het uitzicht. Ondanks dat we aan het water konden ruiken dat er wordt geleefd in het stuk waar we mochten kanoën hebben we dit adembenemende plaatje tot ons genomen!
Na het kanoën zouden we bij de boot gaan zwemmen en daarna erop slapen, maar Vietnam zou Vietnam niet zijn als er weer iets mis ging. Helaas was er geen plek op de boot, dus moesten we eerst een dag op Catba eiland slapen, we proberen er maar om te lachen. De volgende dag op het eiland hadden we heerlijk een dagje vrij en hebben we een scooter gehuurd. Heerlijke, prachtige witte stranden met mooie schelpen waar Nadine er een aantal van verzameld heeft. Onze eerste dag strand was zeker geslaagd. De tweede avond was er gelukkig wel een plekje op de boot, zodat we ook konden ervaren hoe het was om zwemmend de zonsondergang tegemoet te zien! Daarna hebben we vanaf het dek naar de sterrenhemel gekeken onder het genot van een biertje en een babbeltje. De volgende dag was het halong bay avontuur weer voorbij en gingen we met super veel onweer terug naar Hanoi.

In Hanoi aangekomen zijn we direct doorgegaan naar Hue. En met een voor ons nieuw vervoersmiddel, een slaapbus. De komende 14 uur leken best comfortabel te worden, de bus met ligstoelen was zelfs voorzien van WiFi.

Zo comfortabel als ze busrit in eerste instantie leek was het helaas niet. Na 14 lang getoeter en gehobbel werden we van zeven tot tien uur ' s'ochtends wakker gehouden door het gejengel van een Vietnamees theaterstuk. Vooral Tonny heeft hier echt van genoten. Onverstoorbare Doornroosje had natuurlijk weer nergens last van!

In Hue zijn we een rondje gaan lopen door de verborgen stad. Tijdens dit loopje kon Tonny het weer niet laten zich een gedeelte rond te laten rijden per fietstaxi! Tijdens dit ritje hebben we een prachtige tuin gezien, zijn we bij de basisschool van Ho Chi Minh geweest en zijn we uitgenodigd door een monnik om thee te drinken. Met de monnik hebben we elkaars Engels weer eens geoefend. We hebben de dag lekker luxe afgesloten met een heerlijk etentje en een glas rood bij een Frans restaurant. Hier kregen we ook nog les in komkommer en wortel snijden. Helaas ging dit hoe langzaam ook, toch te snel en kunnen we jullie hier thuis niet mee verblijden!

Toen we de volgende ochtend wakker werden konden we echt merken dat het regenseizoen begonnen was. Om te tijd te doden heeft Tonny maar weer een keer zijn buikspier-oefeningen gedaan. Na een paar uur hebben we toch maar eens scooter gehuurd om naar een pagoda in de buurt te gaan, deze leek een beetje op de toren van Pisa. Daarna zijn we lekker naar het strand geweest, om Nadine haar witte hemdje bij te bruinen.

De volgende plaats waar we met de slaapbus naartoe gingen was Hoi An. Een super gezellig plaatsje (Nadine noemt de plaats schattig, Tonny vindt pittoresk een betere omschrijving) waar we een hele week hebben doorgebracht. Toen we aankwamen in Hoi An werden we zoals gebruikelijk een stukje buiten het centrum afgezet, zodat de lokale bevolking weer kon verdienen door ons naar de place to be te brengen! Een man met een scooter bood ons aan om ons voor een klein bedrag naar ons hostel te brengen. Het eerste wat wij dachten was, hoe?? Maarja alles kan in Azië, dus met 3 personen, 2 grote backpacks en 2 kleine tasjes op 1 scooter, waarom ook niet. We waren blij dat we zonder problemen aan zijn gekomen.

De eerste dag in Hoi An hebben we overdag lekker bij het zwembad gelegen en in de avond de eerste Nederlandse voetbal wedstrijd gekeken. Nederlanders heb je echt overal, we hebben dan ook met zo'n 30 man het WK voor oranje ingeluid. Dat we dan ook nog eens over de Spanjaarden heenliepen was natuurlijk alleen maar goed voor de sfeer! Toen we terugkwamen in het hotel leek het wel of we wereldkampioen waren geworden. Het hele hotel, welke nationaliteit dan ook lag tot in de late uurtjes te schreeuwen en te zingen voor Oranje's overwinning op Spanje.

We gingen laat naar bed maar moesten toch weer vroeg op omdat we voor 10 uur moesten ontbijten, we blijven arme backpackers dus een gratis ontbijt laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. Daarna zijn we toch nog maar even teruggegaan naar bed. Later op de dag hebben we weer met iets anders laten verblijden. We hebben een jurk op maat laten maken voor Nadine die we de dag erna, de hele speciale dag, al konden ophalen!

De volgende dag was het tijd om ons klaar te maken voor Nadine haar verjaardagscadeau. Een super deluxe mooi hotel voor 2 nachten. Maar daarvoor hebben we eerst de jurk opgehaald. Een paar deuren verder waren we als snel weer verkocht en hebben we een nieuwe tweede jurk laten aanmeten. Omdat Tonny nu toch wel een beetje jaloers begon te worden, heeft hij maar gelijk een korte broek en een overhemd op maat laten maken. Natuurlijk onder het mom van het verbeteren van onze onderhandelpositie, om zo relatief minder te betalen!
De eerste dag in ons mooie hotel was echt genieten, als koning en koningin te rijk, aan de rand van het zwembad in ons resort!
In de avond wilden we in het bubbelbad gaan. Hiervoor hadden tenslotte voor deze specifieke kamer gekozen. Nadat we het bad en de wijnglazen hadden gevuld konden we in bad. We keken hier nog meer naar uit omdat de snelheid waarmee het water het bad vulde niet zo was als thuis, maar na een half uur was het zover. Nadine stapte in bad wanneer er iets schokkends gebeurde, letterlijk. Nadine stond onder stroom toen ze in bad stapte. Eerst dacht ze dat het niet waar kon zijn, maar na nog een keer voelen (ook door Tonny) waren we er zeker van dat dit toch echt niet hoorde. Omdat de stroom iets minder sterk is dan in Nederland, konden we het ons permitteren nog een paar keer het water aan te raken en het er levend vanaf te brengen. Tonny ging snel naar de receptie om dit even te melden, waar de manager heel verbaast reageerde maar toch maar even meekwam om te kijken. Ook hij moest twee keer voelen of het echt waar was wat hij voelde, de elektricien die vrij snel kwam geloofde het direct en zei: ik ga echt me hand niet in dat water doen als er stroom op staat, dikke doei!
Hoe gevaarlijk het ook was, konden we op de een of andere manier er de lol van inzien. We zijn tenslotte in het Azië waar alles mogelijk is! Nadat wij de manager aangaven dat dit probleem waarschijnlijk niet snel verholpen zou zijn en gewoon een andere kamer wilden, bood hij ons een andere soortgelijke kamer aan. Ondanks dat deze kamer erg mooi was, waren wij niet tevreden. Deze kamer had namelijk geen bubbelbad. Na even met onze handen in het haar te hebben gestaan bood de manager ons aan een andere kamer te bekijken. Wat we hoopte gebeurde we kregen een upgrade aangeboden. En wat voor één! Onze nieuwe kamer was echt de grootste en mooiste kamer die we ooit hebben gezien, gewoon bijna een balzaal. Het enige jammere was dat hier gek genoeg geen bubbelbad in zat. We besloten samen vrij snel dat we daar in dit geval wel mee konden leven!

De volgende ochtend was Nadine haar verjaardag. Eerst is Nadine verwend door Tonny met een super mooie ketting. Later aan het ontbijt werd ze ook nog door het personeel verrast door een happy birthday liedje, een dagboekje en een hele mooie bos bloemen.
In de middag mochten wij ongeveer 1,5 uur lang onze kamer niet in. Toen we er weer in mochten wisten we waarom, het bed was super mooi versierd met bloemen. Naast dat er in de morgen voor Nadine werd gezongen heeft de rest van het personeel dit de rest van de dag ook nog gedaan. Een geslaagde mooie verjaardag dus!
De volgende dag hebben we met pijn in ons hart uitgecheckt, en zijn we naar een heel leuk homestay gegaan om een paar dagen naar het strand te gaan. 's Avonds hebben we bij een traditioneel Vietnamees restaurant een soort rijstpannenkoeken gevuld met springrolls, vlees en groenten gegeten. Het was heerlijk, en leuk om eens wat anders te eten.
De volgende dag op het stand kwam er een Verkoopvrouwtje naar ons toe en begon een heel leuk gesprek. Om de dag werkte ze op het strand, de andere dag gaf ze manicures en massages. Ook vertelde ze dat ze drie zoons op de universiteit heeft waar ze hard voor werkt om ze te laten studeren. Al snel hadden we ons om laten praten om wat te kopen. Tonny was het al snel eens over de prijs, Nadine wilde bikkelhard doorgaan om een zo laag mogelijke prijs te betalen. Na eerst naar de zonsondergang te hebben gekeken hebben we bij een lokaal tentje lekker op het strand gegeten.

De laatste stranddag in Hoi An was aangebroken en in de avond gingen we met de bus naar Nha Trang. Uiteraard was de bus een uur te laat, en toen we weggingen starte de bus niet. Gelukkig ging hij snel aan maar een goed vooruitzicht was het niet. Nadine begon de busritten al bijna leuk te vinden. Tijd om te genieten van het mooie uitzicht, na te denken en even tot jezelf te komen, maar toen we om 11 uur in de avond een half uurtje pauze hadden begon het gedonder. Na de pauze startte de bus echt niet meer. Eerst moesten alle mannen uitstappen om te duwen, vrouwen mochten blijven zitten. Uiteraard werkte dat niet en starte de bus nog steeds niet. Na een kwartier duwen stond de bus midden op weg en starte hij nog steeds niet. Dus maar weer wachten. Fijn dat ze zo goed communiceren hier, over wat er gaat gebeuren. Wel hoorde we dat we geluk hadden omdat er een automonteur vlakbij woonde. Al snel vertelde de chauffeur we dat deze man geen zin had om te helpen omdat hij voetbal aan het kijken was en bier aan het drinken was, achja zo gaat dat hier. Afijn 3,5 uur later hadden ze eindelijk bedacht om het eens met startkabels te proberen en ja hoor eindelijk konden we weg. Het voordeel was dat Tonny de voetbal wedstrijden in de nacht kon kijken. Een lange heftige nacht in de bus kwamen we aan in Nha Trang, onze kamer met uitzicht op het strand maakte al veel goed.

Na de lange nacht zijn we even gaan rusten op het strand. Tonny heeft een lang gesprek gehad met een Vietnamese jongen die heel graag zijn Engels wilde verbeteren en Nadine heeft een wandeling over het strand gemaakt. Het water is hier overigens echt vies, veel afval en visnetten drijven in het water. De volgende dag zijn we met de scooter naar een modderbad gegaan. Een hele leuke ervaring. Eerst mochten we met ze tweeën een half uur in een badkuip met modder. Met een pollepel kon je de modder over je hoofd gooien waardoor echt alles, ook je mond onder de modder zit. Na het modderbad was het tijd om de modder op te laten drogen in de zon. Het voelt echt heel gek om helemaal onder de harde modder te zitten. Dat op laten drogen was voor Nadine overigens nog wel een uitdaging. Een half uur lang stil liggen in de zon is voor haar niet echt weggelegd! Toen we modder hard was, konden we ons gaan wassen en gingen we door een soort wasstraat. Er stonden twee muren waar harde waterstralen uitkwamen. Na de wasstraat konden we nog een half uurtje in een bad met warm mineraalwater. Na vandaag was onze huid weer zo zacht als bij onze geboorte!

Na Nha Trang zijn we naar Dalat gegaan. Een dorpje in de bergen, ze vertelde ons al dat de temperatuur daar een stuk lager was. Nou dat was het zeker, we hebben in de avond tijdens de voetbalwedstrijd gewoon onze lange broek en vest aangedaan. Dit omdat de 3 flessen wijn, voor 2 euro per stuk niet eens voldoende hielpen om ons warm te krijgen. Het was overigens nog steeds 28 graden, maar zo voelde het zeker niet. Dalat staat bekend om het canyoningen en dat wilde we beide heel graag doen. Waar je in Frankrijk een wetsuite krijgt, moesten we het hier doen met korte broek en shirt. Het was super gaaf! Leuke natuurlijke glijbanen een abseil van een waterval met een vrije val van 4 meter en een sprong van een rots van 10 meter. Wij hadden ons portie adrenaline wel weer binnen.

Nadine was al een tijdje opzoek naar een schetsboeken en potloden om een beetje creatief te zijn en tekeningen te maken, in Dalat vonden we een schilder cafe, waar de eigenaar ons wel kon vertellen waar we het schetsboeken konden kopen. Na even zoeken hadden we het gevonden. Ook Tonny was wel in voor wat creativiteit dus hebben we naast de potloden maar gelijk twee schetsboeken gekocht. Nu nog afwachten hoe lang we het volhouden te tekenen, we zijn tenslotte natuurtalenten.

De volgende dag was weer een trekdagje op de scooter. We zijn naar een waterval geweest, waar je met een roddelbaan naar toen kon gaan. Bij de waterval hebben we even zitten tekenen en genieten. Daarna zijn we op zoek gegaan naar een kabelbaan die naar een tempel ging. Het was overigens niet super spectaculair, maar leuk om mee te maken. Aan het einde van de dag zijn we nog naar het crazy house ( groot huis in de stijl van Salvador Dali) en de bloementuin geweest. Wederom weer een geslaagde dag vol activiteiten, er kan zeker niet gezegd worden dag we lui zijn!

Omdat we nog niet genoeg strand hadden gezien de laatste dagen was onze volgende bestemming Mui Ne. We hadden hele goede verhalen gehoord over dit plaatsje en hadden er dus echt veel zin in. Toen we op zoek gingen naar een stuk strand, waren we helaas erg teleurgesteld. Mui Ne is een lang uitgestrekt dorp over de hele kust, maar de kust is dan ook helemaal volgebouwd met hotels. Als je geen strand bij je hotel hebt, heb je geen strand. Na een paar uur zoeken helaas dus niets gevonden en zijn we maar aan het zwembad gaan liggen.

Waar Mui Ne ook bekend om staat zijn haar zandduinen. We hebben deze dag weer een keer een scooter gehuurd om eerst de rode en daarna de witte zandduinen te beklimmen en bewonderen. Leuk om te weten is dat de lokale mensen in Mui Ne hun eigen tankstationnetjes hebben bij hun huis, om ze zoveel meter staat er weer een en kan je dus tanken. Maar goed ook, wat de scooter die we kregen was zo leeg dat we het niet eens haalde tot het eerste echte benzinestation en de scooter dus moesten duwen. Na de rode duinen opgeklommen te zijn en mooie foto's te hebben gemaakt hebben we onze rit vervolgd naar de witte strandduinen. De witte waren nog groter dan de rode, maar helaas ook wat drukker. Eerst wilde we een quat huren om rond te crossen door de duinen, maar omdat we zo lang moesten wachten zijn we toch maar lopend gegaan. Er was echt super veel wind waardoor we gezandstraald werden. Vooral bij Nadine deed dat erg pijn aan haar benen. Net toen we op weg waren om een zandsleetje te huren kwam er een stel naar ons toe die vroegen of we een keer op hun sleetje wilde. Echt heel hard ging het niet, maar zeker leuk om te doen. Tonny wilde heel graag tot zonsondergang blijven, dus we moesten nog even wachten. We hebben ons losgelaten op de camera en super veel foto's geschoten. Helaas was het bewolkt dus kregen we niet echt veel mee van de zonsondergang. Toch was het bijna donker toen we besloten te vertrekken. Hierdoor was de terugrit van 30 km met de scooter best wel een uitdaging (graag gedaan Nadine). Maar na een uurtje zaten we helemaal onder het zand lekker wat te eten in een restaurant.

De volgende dag was het tijd voor onze volgende bestemming, Ho Chi Min stad.
Na weer een aantal uur in de bus te hebben gezeten, hebben we voordat we ons Oranjeshirt weer mochten aantrekken nog even bijgeslapen.
In de avond was het tijd om ons mentaal voor te bereiden voor de wedstrijd. Dat deden we met twee oude bekende Mariko en Edward. Vorige keer toen we samen keken werd er nipt gewonnen van Australië. Dit keer was de overwinning in een nog veel belangrijkere knock-out fase pot nog nipter. Maar het vieren van de overwinning ging ons gezien de tijd van de wedstrijd dit keer juist beter af!

De dag erna besloten we tot de avond maar even niet zoveel te doen! Wel genoten we na van het feest en gelukkig hadden we de foto's nog!

De dag daarna hebben we de """Chi chi tunnels""" gezien. Onvoorstelbaar hoe de Vietnamezen in de gebied met ... Gezinnen .... Onder de grond een nieuw bestaan op bouwden. Er zijn door de noodzaak van het schuilen voor de (napalm)bommen van de Amerikanen zelfs nieuwe generaties onder de grond geboren.
Ook kon vooral Tonny het niet laten gebruik te maken van de andere regelgeving in Vietnam. We hebben dan ook even met een AK-47 in onze handen gestaan en het schieten met grootgeschut ging ons niet verkeerd af.

De volgende dag was het tijd voor ons laatste tour in Vietnam. We gingen voor twee dagen naar de iets zuid-westelijker gelegen Mekong delta. We hebben hier wat plaatselijke gebruiken kunnen ondervinden. Zo hebben we gezien hoe er kokossnoep gemaakt werd, heeft Tonny een Python vastgehouden en kippentenen en rat gegeten. Ook hebben we een zogenaamde floating market gezien waar tientallen boten etenswaren en andere producten aan elkaar verhandelden. Over het geheel genomen een leuke tour, maar we waren blij dat we voor de rit terug naar Ho Chi Min betere stoelen in het minibusje hadden weten te bemachtigen. We hebben namelijk nog rugklachten van die rit! En we zijn op het moment dat ik dit schrijf al weer onderweg naar het volgende land, Thailand. We weten het, we hebben jullie te lang in spanning gehouden maar het verslag tot nu toe is bijna af!

Al met al hebben we hele mooie dingen meegemaakt in Vietnam, maar was het niet een van de mooiste landen die we hebben bezocht. Dit komt vooral door de mensen, we hebben niet echt de indruk gekregen dat ze blij zijn met toeristen en dat ze ze vooral vaak lastig vinden, daarnaast zijn het best wel viezeriken, wat je in het hele land terug ziet. Uiteraard zijn er hele lieve Vietnamezen en ook die mensen hebben we meegemaakt en zullen we zeker niet vergeten.

Voordat we afsluiten met Vietnam hieronder nog wat feitjes over dit bijzondere land:

Meer nog dan in de andere bezochte landen in Zuid-oost Azië, zijn hier heel veel meer scooters dan auto's! Met een familie van vijf op één scooter was dan ook geen uitzondering.
Naast rijden op een scooter gebruiken sommige hem ook om op te slapen. Dit hebben we vaker dan eens gezien.
Daarnaast zijn ze hier veel agressiever dan in de andere bezochte landen en tonen ze hier wel gewoon hun emoties waar dat in Thailand, Laos en Cambodja nog doen is. Dit is met name terug te zien bij de buschauffeurs, die hun frustraties africhten op zijn passagiers. In het bijzonder de toeristen zijn hiervan de dupe die altijd achterin de bus moeten plaatsnemen, zelfs als je aangeeft wagenziek te zijn. We voelde ons veevoer in plaats van klanten!
Iets wat in eerste instantie te maken leek te hebben met de temperamentvolle bevolking, was het het getoeter in het verkeer. Waar we in Nederland een boete en een hoop scheve gezichten krijgen voor onnodig toeteren, is het hier normaal voor alles te toeteren. Soms begrepen dat het was om een medeweggebruiker te waarschuwen dat de bestuurder er langs wilde, maar vaak was er helemaal geen aanleiding te ontdekken. Gelukkig was dit voor alle Vietnamezen zo normaal dat niemand er van opkijkt of boos wordt.
Een heel ander iets is dat de vrouwen hier, in tegenstelling tot bij ons thuis, mooi vinden om een blanke huid te hebben. De vrouwen zijn overdag dan ook helemaal ingepakt, pas na zonsondergang passen ze hun kleding aan op de temperatuur, die dan nog maar 35 graden is.
Ho Chi Min wordt nog steeds door heel Vietnam vereerd, door zijn verjaging van de Fransen en Amerikanen.
Ze houden hier van tot op het bot irritante jengelende muziek.
Verder laten ze overal hun troep achter, iets wat overigens ook in andere landen in deze contreien gebeurt. Het vieze hardop rochellen (spuug/snot ophalen), was voor ons wel een nieuwe gewoonte hier in Azië.
In heel Zuid-oost Azië zien we kleine altaars waarmee de geest van de grond waar het huis op staat wordt vereerd. Zodat deze geest, kwade geesten weghoudt.

Verder kunnen ze hier net als lenige Tonny met platte voeten gehurkt zitten zonder om te vallen. Zelf turnprinses Nadine lukt dit niet! Gelukkig kan zij weer blijven drijven, zo kunnen we allemaal wat!

Na dit bijzondere, maar vooral hele mooie land vervolgden we onze reis naar Cambodja. Meer hierover houden jullie te goed. Wel raden we aan snel bovenstaand boekwerk tot jullie te nemen aangezien het verslag vol belevenissen in dit land niet lang op zich zal laten wachten!